Kult Piłsudskiego. Mity i fakty. część I

W historii narodu polskiego nie było, nie ma i nie będzie wodza o tak barwnej postaci jakim był Józef Piłsudski. Warto więc przytoczyć najważniejsze mity i fakty z jego życia. Urodził się 5 grudnia 1867 r. w Zulowie k. Wilna.






Gdyby nie przypadkowe powiązanie go z zamachem na cara Rosji Aleksandra III, to prawdopodobnie ukończyłby studia medyczne w Charkowie. Zesłany na pięć lat na Syberię poznaje swoją pierwszą miłość, jest nią Leonora Lewandowska, którą poznał na zesłaniu w Rosji, mając 22 lata. Zamieszkali razem w Irkucku planując małżeństwo po powrocie do Polski. W Polsce poznaje Lidię Łojko, która wywarła ponoć znaczny wpływ na stosunek Piłsudskiego do kobiet.

http://1.fwcdn.pl/p/70/13/317013/106719.1.jpg

W lipcu 1889 r. Piłsudski wstępuje w związek małżeński z Marią Juszkiewiczową.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f8/Maria_Pi%C5%82sudska.jpg/244px-Maria_Pi%C5%82sudska.jpg

Prawdopodobnie na wieść o pojawieniu się innej kobiety Leonora Lewandowska popełnia samobójstwo.


Piłsudski powraca do Warszawy w 1892 r., gdzie - po wstąpieniu do PPS - podejmuje opozycyjną wobec caratu działalność. W Warszawie, a potem w Wilnie i w Łodzi publikuje, drukuje i redaguje lewicowo-socjalistyczne materiały propagandowe. Aresztowany w Łodzi zostaje osadzony w warszawskiej cytadeli

http://img.audiovis.nac.gov.pl/PIC/PIC_1-U-7173-1.jpg

http://www.jpilsudski.org/images/stories/grafiki_w_artykulach/Jozef_Pilsudski/Jozef_Pilsudski_w_Lodzi/3.jpg

To zdjęcie Piłsudskiego wykonano po aresztowaniu przez policję carską w Łodzi. Po brawurowej ucieczce ze szpitala psychiatrycznego (gdzie symulował chorobę umysłową) w latach 1901-1904 próbuje nawiązać kontakty z zagranicznymi ośrodkami opozycyjnymi (Szwajcaria i Anglia), i zaoferować Japonii współpracę militarną.









Okres od 1904 r. do 1906 r. jest okresem największej opozycyjnej aktywności Piłsudskiego, organizuje szkolenia bojowe i liczne zamachy (w niektórych uczestniczy sam) na urzędy i carskich urzędników oraz na policję carską. To z tego okresu wyłonił się projekt napadu na rosyjski pociąg pocztowy przewożący pieniądze z Kongresówki do Sankt Petersburga, który zorganizował i uczestniczył w nim sam Piłsudski. Akcja znana jako "pod Bezdanami" została wykonana ze skutecznością porównywalną do filmowego "Gangu Olsena".

http://www.jozefpilsudski1c.za.pl/gfx/galeria/p23_t.jpeg

Piłsudski,zakochany w swojej przyszłej żonie Aleksandrze Szczerbińskiej nie miał jednak głowy do napadów i prawdopodobnie, chcąc się wykazać przed swoją narzeczoną - z jej udziałem, oraz późniejszych czterech premierów RP (!) - zorganizował napad na pociąg. Pomimo wielu humorystycznych wydarzeń opanowano wagon pocztowy i przejęto pieniądze dla działalności opozycyjnych wobec caratu partii politycznych oraz głównie powstających polskich sił zbrojnych.


Przewidując zbliżającą się wojnę pomiędzy mocarstwami zaborczymi Polski  Piłsudski organizuje na terenie zaboru austriackiego, w szczególności we Lwowie i w Krakowie, paramilitarne organizacje: Związek Strzelecki i Towarzystwo Strzeleckie. Tak, praktycznie na terenach wszystkich zaborów,   powstają zalążki przyszłej polskiej armii. To w tym okresie do organizujących się związków zbrojnych dołącza mój stryj Julian, co opisuję tutaj: http://legionypolskie.blogspot.com/2013/08/wstep.html

I Wojna Światowa dla Piłsudskiego zakończyła się - po bohaterskich walkach z Armią Czerwoną - osadzeniem w więzieniu magdeburskim, a rozłąka z będącą w ciąży Aleksandrą Szczerbińską spowodowała, że zaczął podupadać na zdrowiu. Władze niemieckie celowo przetrzymywały jego korespondencję. W tym krytycznym momencie rolę pośrednika w kontaktach ze światem zewnętrznym przejął jego dawny znajomy z Wołynia hrabia Harry Kessler. domniemywany syn Cesarza Niemiec Wilhelma I, i specjalista od "mission impossible", czyli tajnych "deportacji" najważniejszych osób na świecie (przewoził także Lenina do Rosji!).

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6d/Harry_Graf_Kessler,_1917.jpg

Sensacyjne uwolnienie Piłsudskiego, czy raczej ucieczka trzech dostojników państwowych: Piłsudskiego, Sosnkowskiego i Kesslera przed rewolucją ogarniającą Niemcy, stała się kanwą dla wielu opracowań historycznych, literackich i filmowych. To wtedy nastąpiło słynne, nigdy nie publikowane, porozumienie pomiędzy Piłsudskim a rządem Niemiec, gwarantujące zachowanie nieagresji ówczesnych Niemiec i Polski. Porozumienie, albo raczej ustna umowa, zawarta w obecności Kesslera, na wiele lat zdeterminowała kierunek polityki Piłsudskiego.


Ze wspomnień:
Niedziela 10 listopada 1918 r. Warszawa, dzień pochmurny, szaro i deszczowo. Na dworzec wiedeński, pod którym znajduje się dzisiaj stacja metra "Centrum", 

http://fotopolska.eu/foto/171/171448.jpg

o godz. 07:30 wjeżdża przedziwny pociąg składający się z lokomotywy i tylko jednego wagonu. Wysiadających pasażerów: wychudzonego, w obdartym mundurze brygadiera Piłsudskiego, oraz Sosnkowskiego i Kesslera wita książę Lubomirski, z warszawskim Komendantem Naczelnym POW Adamem Kocem. 

Utrzymywany w tajemnicy przyjazd brygadiera obserwuje jeszcze kilka przypadkowych osób. Wiadomość o powrocie Piłsudskiego lotem błyskawicy roznosi się po Warszawie, na trasie potencjalnych przejazdów Piłsudskiego pomiędzy siedzibami członków Rady Regencyjnej ustawiają się dziesiątki tysięcy osób. W ciągu kilkudziesięciu godzin ważnych rozmów powstają zręby Państwa Polskiego. Informacja przekazana przez hrabiego Kesslera o osiągniętym porozumieniu dociera do Berlina. Tak kończy się I Wojna Światowa. I tak - jak głosi piosenka legionistów - "ni z tego, ni z owego, była Polska na pierwszego".


Tymczasem na ul. Mińskiej 25 czekają na Piłsudskiego dwie najważniejsze w tym momencie dla niego osoby, przyszła żona Aleksandra Szczerbińska z córeczką Wandzią (na zdjęciu ta starsza z prawej strony).

http://isp.policja.pl/dokumenty/zalaczniki/12/12-2669_g.jpg

Ale o tym i o kolejnych kobietach życia Marszałka Piłsudskiego w kolejnym odcinku.
.

Ten najważniejszy dzień w życiu Piłsudskiego

22 listopada 1918 r. to, według Piłsudskiego najważniejszy dzień w jego życiu i - jak się okazało w najbliższych tygodniach - także przełomowy dla Polski.









http://kresy24.pl/wp-content/uploads/2012/05/Jozef_Pilsudski_portret.jpg

Wcześniej 11 listopada Rada Regencyjna, za pośrednictwem ks. Zdzisława Lubomirskiego przekazała Piłsudskiemu władzę, ale była to tylko władza wojskowa, czyli zwierzchnictwo nad wszystkimi siłami zbrojnymi Polski. Warszawska Rada Regencyjna Królestwa Polskiego, utworzona 12 września 1917 r, przez cesarzy Austro-Wegier i Niemiec nie zamierzała jednak przekazywać pełnej władzy Piłsudskiemu.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/16/Zdzislaw_Lubomirski.jpg/185px-Zdzislaw_Lubomirski.jpg

W Paryżu od ponad roku funkcjonował Komitet Narodowy Polski, czyli rząd polski na czele z Dmowskim
mający poparcie m.innymi: Francji, Włoch i Wielkiej Brytanii. To tu koncentrował się także sztab sił zbrojnych pod wodzą gen. Sikorskiego i gen. Hallera, wodza "Błękitnej Armii".









http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/46/Roman_Dmowski_in_color.jpg

W Lublinie 7 listopada 1918 r. powstał najsilniejszy, bo teoretycznie popierany przez najwierniejszego towarzysza Piłsudskiego, gen. Rydza Śmigłego, socjalistyczny rząd Daszyńskiego.
Taki rozkład sił, w przypadku braku porozumienia militarnego i politycznego, dawał przewagę zbrojną Piłsudskiemu, ale wiadomym było, że spełnienie oczekiwań socjalistów zahamuje marsz Polski do niepodległości. Jak można było się spodziewać wszystkie trzy organizacje pararządowe reprezentowały trzy odrębne opcje polityczne byłych zaborców (n.b. podobnie jak obecnie Rosja, Niemcy i ... Izrael).

http://polonocentryzm.pl/wp-content/uploads/2013/09/Ignacy_Daszynski.jpg

Jedynym człowiekiem, który - wprawdzie podstępem - mógł zjednoczyć wszystkie siły był właśnie Piłsudski. Przyszły Naczelnik Państwa Polskiego nadal wiązał nadzieje socjalistów nie tylko na terenach byłego zaboru rosyjskiego. Socjalistyczną przeszłość i poparcie Piłsudskiego (gł. na łamach "Robotnika") pamiętali uczestnicy "Krwawej Niedzieli w Petersburgu". W Galicji był nadal bohaterem Bitwy pod Kostiuchnówką w której uchronił Austro-Węgry od przełamania linii frontu przez wojska rosyjskie. Dla Niemców dawał nadzieje na powstrzymanie inwazji Rosji, co potwierdziło się w późniejszej Bitwie Warszawskiej.


To nie mogło się skończyć inaczej. 14 listopada Rada Regencyjna rozwiązuje się, przekazując Piłsudskiemu, jako Naczelnemu Dowódcy WP, władzę zwierzchnią. 16 listopada Piłsudski notyfikuje mocarstwom powstanie niepodległego państwa polskiego, w miejsce Premiera Daszyńskiego desygnuje Jędrzeja Moraczewskiego. 22 listopada, na podstawie własnego dekretu, przyjmuje obowiązki Tymczasowego Naczelnika Państwa, który stanowi najwyższą władzę władzę Republiki Polskiej. Skoro sam Naczelnik uznał ten dzień za najważniejszy, to wypada tylko uczcić to zdarzenie.
.

Polska naszych marzeń?

http://www.galewice.pl/asp/pliki/aktualnosci/swieto_11listopada.jpg

Gdyby spytać dzisiejszych historyków, szczególnie tych "robiących" w polityce, dlaczego akurat 11 listopada został uznany dniem Odrodzenia Polski, to zapewne odpowiedzi byłyby różne i uzależnione od ich wyznawanego światopoglądu. Bo tylko pozornie, powstająca z popiołów Polska, stanowiła monolit dostrzegalny na politycznej scenie Europy. Tak jak w Polsce, tak i w Europie, ścierały się różne koncepcje i opcje związane z ustaleniem powojennego międzynarodowego statusu państw.

W Polsce generalnie podziały przebiegały zgodnie z zakresami oddziaływania zaborczych władz. Tylko totalnemu rozpadowi monarchii austro-węgierskiej zawdzięczamy to, że na ziemiach Galicji zaczęły się tworzyć partie na pierwszym miejscu wysuwające w swych programach ideologicznych wolność i niepodległość. Wprawdzie założona 7 września 1917 r., przez cesarzy Niemiec i Austrii, Rada Regencyjna już na początku października 1918 r. wydała manifest do narodu polskiego proklamujący „utworzenie niepodległego państwa, obejmującego wszelkie ziemie polskie, z dostępem do morza”, to jednak nie zyskał on aprobaty społecznej. Pamiętano bowiem uległość Rady Regencyjnej wobec Niemców.

Manifest jednak poparli endecy, i 23 października 1918 r. na czele nowego rządu, zdominowanego przez narodowców, stanął Józef Świeżyński. W bliżej nieznanych okolicznościach 3 listopada 1918 r. zdetronizowano Radę i zaproponowano współpracę socjalistom i ludowcom. W Galicji 19 października ustanowiono Radę Narodową Śląska Cieszyńskiego. Po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej, 28 października 1918 roku w Krakowie powstała Polska Komisja Likwidacyjna z Wincentym Witosem liderem PSL „Piast”, zyskująca powszechne poparcie, która skupiła wokół siebie znaczące siły zbrojne.            

W Królestwie Polskim, zarządzanym przez Radę Regencyjną, w nocy z 6 na 7 listopada Konwent Organizacji „A” (zwolennicy Piłsudskiego) powołał w Lublinie Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej. Premierem został Ignacy Daszyński, zaś członkami socjaliści i ludowcy (PPS, PPSD, PSL „Wyzwolenie” oraz kierownictwo POW). 7 listopada 1918 r. wydano Manifest rządu lubelskiego. Czy zatem to Manifest utorował drogę do wolności i władzy przyszłemu Naczelnikowi Państwa Piłsudskiemu? Można się spierać, ale od tej chwili wypadki potoczyły się błyskawicznie i niezwykle korzystnie dla Polski.

9 listopada abdykuje cesarz Wilhelm II, a władzę w Berlinie przejmują socjaliści. 10 listopada Rada Żołnierska garnizonu warszawskiego przejmuje dowództwo w swe ręce, uznając zwierzchnią rolę przybyłego z Magdeburga Józefa Piłsudskiego, liczy na porozumienie w sprawie wycofania oddziałów okupacyjnych. W nocy z 10 na 11 wojska niemieckie wycofują się z Warszawy, w kilka godzin później Niemcy podpisują w Compiégne we Francji bezwarunkową kapitulację. Czy wszystkie te fakty to tylko szczęśliwy zbieg okoliczności dla powstania przyszłej Polski, czy może efekt skutecznej polityki prowadzonej przez Piłsudskiego? Tego się już nie dowiemy, bo dzisiejsze podziały polityczne niczym się nie różnią od sytuacji powojennej z lat 1918-1920.

Piłsudski pytany o ten jeden szczęśliwy dzień uważa, że był to 22 listopada, gdy wraz z nowym premierem podpisał dekret o organizacji najwyższych władz państwowych. Dekret ten stwierdzał, że Polska jest republiką, a najwyższą władzę w państwie do zwołania Sejmu Ustawodawczego sprawować będzie Tymczasowy Naczelnik Państwa Polskiego w osobie Piłsudskiego. Osobiście jestem jednak za 11 listopada, bo to tak miło stwierdzić, że I Wojna Światowa zakończyła się dopiero po utworzeniu i wyłonieniu władz Polski.
.

Nieco inaczej o Hiszpance i Czerwonej Zarazie

Teorii na temat zakończenia I WŚ jest wiele. Najpopularniejsze z nich to: a/  przystąpienie USA do wojny, b/ pandemia Hiszpanki
http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/historia/299519,1,hiszpanka-byla-amerykanka.read
c/ wynalezienie gazu bojowego

http://grafik.rp.pl/grafika2/1104532,1180784,148.jpg

d/ rewolucja październikowa, e/ upadek monarchii i imperium osmańskiego, f/ stare techniki wojenne, i tp. Jednak pomimo upływu prawie stu lat do tej pory nie ma pewności co właściwie zdecydowało. Wydaje się więc, że wszystkie wymienione wyżej przyczyny miały jakiś swój mniejszy lub większy udział.

Najwięcej ofiar pochłonęły dwie największe zarazy ówczesnych czasów, jedna to pandemia Hiszpanki, która zabiła od 20 do prawie 100 mln. ludzi
http://migg.wordpress.com/2008/08/19/zabojcza-hiszpanka-i-ci-ktorzy-ja-pamietaja/

http://migg.files.wordpress.com/2008/08/flu-virus.jpg?w=300&h=210

a druga to Czerwona Zaraza, jaką była ideologia komunizmu.








http://i.iplsc.com/proby-wprowadzania-komunistycznej-ideologii-w-czyn-pociagnel/0002A869Q1XMAK0B-C116-F4.jpg
Ta zawładnęła miliardami ludzi na wszystkich prawie kontynentach świata. Hiszpanka przeminęła z wiatrem, Czerwona Zaraza ma się nieźle, mutuje, i odradza się w nieoczekiwanych miejscach i czasie. Ten fakt zdaje się potwierdzać tezę, że główną przyczyną przystąpienia USA do wojny były obawy przed komunizmem, który w przypadku bezwarunkowego pokonania państw centralnych miałby olbrzymie szanse na rozprzestrzenienie się po całej Europie.

Najnowsze wydarzenia na Ukrainie nasuwają jednak kolejne teorie na temat udziału USA w europejskich konfliktach. Nie da się ukryć bowiem, że Europa zjednoczona od wschodu do zachodu, a więc przede wszystkim Putin i Merkel przy jednym wspólnym stole, to olbrzymie zagrożenie dla USA. Natomiast Europa rozdarta Polską, tym poczwarnym bękartem traktatu wersalskiego, to dla USA sytuacja bardzo ... stabilna. No to czekamy na te rakiety do F-16, i tarczę.
.

Ważna informacja!

W związku z coraz częstszymi sygnałami - otrzymywanymi od Polonii Amerykańskiej i Francuskiej - o braku możliwości subskrybowania postów i komentarzy, na marginesie po prawej stronie zainstalowałem dostępne na Bloggerze wtyczki. Proszę więc o sprawdzenie ich funkcjonowania i ewentualne powiadomienie o nieprawidłowościach. 

Jednocześnie chciałbym podziękować wszystkim miłym gościom, którzy zawitali w te skromne progi, i - niestety - nie doczekali się rewizyty, nie otrzymali odpowiedzi, bądź ich komentarze nie pojawiły się na blogu. Jest to spowodowane głównie faktem, iż w dostępności tego bloga pojawiają się zakłócenia uniemożliwiające pełne korzystanie z jego możliwości. Jak wynika z sygnałów szczególnie uciążliwe jest to dla osób z zainstalowanymi przeglądarkami Safari i oprogramowaniem Macintosch. 

Z tych względów nie uczestniczę w aktywnych formach portali społecznościowych, aby nie sprawiać wrażenia dyskryminowania osób, które z przyczyn opisanych wyżej nie mogą korzystać. Za wszystkie komentarze serdecznie dziękuję, i obiecuję odpisywanie i rewizytowanie. 

Przychylając się do życzeń Czytelników od tej chwili wszystkie posty będą katalogowane w następujących działach: 1/ Legiony 2/ Historia 3/ Rodzina 4/ II RP 5/ PRL 6/ Rozmaitości 

Serdecznie pozdrawiam. 

.

Bismarck i Marks śmieją się z za grobu?

W 1793 r. James Watt wynalazł maszynę parową i nagle stała się jasność. Narodziła się "era maszyn", po niespełna pół wieku pojawiła się klasa robotnicza, najpierw w Anglii, Francji i Niemczech, a potem w całej Europie. Prawie równolegle zaczęły powstawać partie polityczne, początkowo przekształcające się z koterii i klubów arystokratycznych, i zaraz potem nastały pierwsze strajki. W czasach Bismarcka przewodniczącym największej Niemieckiej Partii Centrum był Ludwig Windthorst prawnik, polityk i parlamentarzysta od 1867 r. współpracujący z liderem polskich kół księciem Ferdynandem Radziwiłłem, posłem mniejszości polskiej w Reichstagu w latach 1874-1919.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/51/Ludwig_Windthorst_JS.jpg



Windhorst był również w dobrych stosunkach z abp. Florianem Stablewskim. Koneksje Windhorsta ze znaczącymi przedstawicielami arystokracji, kościoła i ziemiaństwa stanowiły dobrą bazę dla tworzenia różnych ugrupowań społeczno-politycznych w Polsce rozbiorowej. W taki sposób na ziemiach zaboru pruskiego działała np. "PPS Zaboru Pruskiego". Przyjmuje się, że Otto von Bismarck organizując administrację i gospodarkę państwa pruskiego oparł ją głównie na przemyśle maszynowym. W rzeczywistości chodziło przede wszystkim o przemysł zbrojeniowy, dla którego rozwoju Bismarck zaktywizował wszystkie siły w narodzie.




Gospodarka potrzebowała stałych pracowników stale podnoszących swoje kwalifikacje dla potrzeb wyspecjalizowanego przemysłu maszynowego, i takim sposobem przywiązania pracownika do pracodawcy, były emerytury, oraz niektóre przepisy z zakresu bezpieczeństwa pracy.  Przyjmuje się także, że  kanclerz Otto von Bismarck chcąc zyskać głosy robotników wprowadził wówczas gwarantowaną przez państwo emeryturę dla wszystkich ubezpieczonych pracowników, którzy ukończyli 70 rok życia. Nie jest to jednak do końca prawda. Bismarck miał znacznie szersze plany (warto przeczytać poniższy link!):
http://www.naszdziennik.pl/wp/4933,pamiec-made-in-germany.html?d=1
wobec całej Europy, i to mu się doskonale udało, bo jego system emerytur i organizacji urzędów i administracji państwowej przetrwał do dzisiaj.


Po cichu realizowano także plany podbicia wschodniej części Europy i totalnego zgermanizowania narodów słowiańskich łącznie z Rosją i Imperium Otomańskim. O tych właśnie zakusach rozmawiano wśród arystokracji niemieckiej i polskiej z obszaru zaboru pruskiego. Spotkania odbywały się w różnych miejscach i pod różną egidą. W willi (http://2.bp.blogspot.com/-47QKjmmkqPE/UqtNPfH3lnI/AAAAAAAAAYg/9LIJg6xOWrk/s1600/679+a1.jpg), w której po kilkunastu latach zamieszkać miała kuzynka stryja (a także w innych prywatnych miejscach), spotykało się kilku wysokich dostojników partyjnych i państwowych ze wszystkich zaborów.

W archiwach rodzinnych zachowało się kilka zdjęć dokumentujących tamte spotkania, jednak nie otrzymałem zgody na ich publikację (to było przyczyną opóźnienia publikacji tego postu), dlatego przedstawiam inne.

Spotykano się także po wybuchu wojny, już w 1915 r., gdy Prusy zajęły Warszawę.

To wtedy rodzina odcięła się od kuzynki, która wbrew woli rodziców wyszła za swojego legionistę w randze wiceministra i pułkownika Polnische Wehrmacht.

Spotkania polityków z arystokracją, ziemiaństwem i dostojnikami państwowymi odbywały się nadal - dla zakamuflowania prawdziwego ich celu dołączyły piękne panie, m.in. znane już kuzynki stryja:






http://legionypolskie.blogspot.com/2013/12/rauty-bale-kobiety-i-dyplomacja-ii-rp_13.html#comment-form


To prawdopodobnie w ten sposób do organizującej się Polski centralnej dotarły skrywane plany nieżyjącego już Bismarcka. Nieoczekiwanie jednak naprzeciw filozofii Bismarcka stanęła filozofia innego niemieckiego naukowca, Marksa. Po ponad 130 latach są to nadal dwie siły polityczne zwalczające się pod różnymi pozorami, i w różnych układach. Czy nie jest więc prawdą, że nieżyjący autorzy dwóch wrogich sobie nurtów politycznych śmieją się z za grobu?
.

Otto von Bismarck (nieznana historia Prus) vs Karol Marks

Otto von Bismarck nie wynalazł niczego nowego, ale podobnie jak Napoleon, a później Hitler i Stalin zapragnął "urządzić" Europę po swojemu. I tylko jemu jednemu to się udało. Wprowadzone przez niego regulacje prawne funkcjonują do dziś (np. emerytury), a germańskie narody nadal próbują "przestawiać meble" w naszym  wspólnym domu jakim jest Europa. Dlaczego tylko jemu to się udało? Otto Eduard Leopold von Bismarck-Schönhausen (ur. 1 kwietnia 1815 w Schönhausen /Elbe/, zm. 30 lipca 1898 we Friedrichsruh), książę von Bismarck-Schönhausen, książę von Lauenburg - te dane zaczerpnięto z Wikipedii - był po prostu właściwym człowiekiem, we właściwym miejscu i czasie.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/24/Bismarck44.jpg

Ten niezwykle zręczny i skuteczny polityk jątrzeniem, intrygami i korupcją doprowadził do skłócenia Austrii z Rosją, uśpienia Wielkiej Brytanii oraz Francji, i w konsekwencji do wojny prusko-austrackiej. Po sukcesie w bitwie pod Sadową w 1866 r., wbrew Cesarzowi Wilhelmowi, szybko zawarł pokój, obawiając się interwencji sąsiednich mocarstw. Słynna, sfałszowana przez niego, "depesza emska" doprowadziła do kolejnej wojny francusko-pruskiej i w ostateczności do zjednoczenia Cesarstwa Niemieckiego w 1871 r. Od tego momentu Cesarstwo Niemieckie stało się faktycznym hegemonem ekspansywnej Europy, co zostało potwierdzone na słynnym kongresie berlińskim w lipcu 1878 r.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8b/Berliner_kongress.jpg

Wielki kanclerz Niemiec politykę swoją rozgrywał na wszystkich frontach, pozornie wydawało się, że dąży głównie do rozszerzenia wpływów Cesarstwa Niemieckiego na obszarze Afryki, jednak Bismarck miał także swój plan wobec jednoczenia Europy. Niestety w tym planie istotną rolę odgrywała Polska, wprawdzie już nieistniejąca na mapie Europy, ale wiadomo: "... nie zginęła póki my żyjemy ...? Plan Bismarcka był prosty jak konstrukcja cepa: układami i traktatami uśpić czujność pozostałych mocarzy europejskich, wzmocnić siłę zjednoczonych Niemiec, i na podbitych ziemiach wprowadzić zarządzanie na wzór "pruskiego drylu". I chociaż agresywna polityka Bismarcka stała się m.in. przyczyną odwołania go z urzędu, to jego główna "linia programowa" przetrwała do dziś, co widać doskonale po tym jak działali i działają następni kanclerze Niemiec.


Karol Henryk Marks

http://3.bp.blogspot.com/-6K3kE3WY66s/UqM4JTsm7iI/AAAAAAAAMFo/DeasMXu0spk/s1600/DDR+100-Mark-1971.jpg
urodził się i żył mniej więcej w tym samym czasie co Bismarck (no właśnie żył mniej). Z wojskiem i polityką łączyło go niewiele, niemniej  jednak w historii zasłużył się jako ten, który pokonał wszystkich marszałków I i II Wojny Światowej. Pokonał ich nie na polu bitwy, ale w obszarze polityki społecznej. Ich drogi, tj. Bismarcka i Marksa spotkały się tylko raz, gdy Bismarck jako pierwszy premier na świecie wprowadził emerytury. Wprawdzie dotyczyły one w pierwszej fazie tylko urzędników i wojskowych, ale szybko przekształciły się w stałe świadczenia pracownicze dla osób ważnych dla gospodarki kraju.

Można śmiało stwierdzić, że gdyby nie rewolucyjne idee Marksa, które od prawie stu lat zapanowały nad 2/3 naszego globu, to dzisiejszy świat miałby zapewne zupełnie inny obraz. Skrzętnie pomijany fakt, iż to właśnie komunistyczne idee zdławiły tyranów obu wojen światowych nie dają się jednak schować pod dywan. Prawda wychodzi wszędzie tam, gdzie nikt sie tego nie s;podziewa, i gdzie żarłoczny kapitalizm z olbrzymią bezwględnością żeruje na najbiedniejszych.
Na zdjęciu obok po śnieżnej burzy pojawił się ... Karol Marks!





http://www.sadeczanin.info/media/gallery/2013-03-26-xx-marks-prehyba/srednie/photo_9f1dc8e0166bd0dea56f.jpg
http://www.sadeczanin.info/wiadomosci,5/na-prehybie-boja-sie-pielgrzymek-lewicy,45288#.U_Sxt8V_tRc


Bismarck zwyciężał na wielu frontach Europy XIX wieku, Marks swoje zwycięstwa odnosił prawie (poza Australią, największym więzieniem ówczesnego świata) na wszystkich kontynentach. Państwo Bismarcka przetrwało kilkadziesiąt lat, "państwo" Marksa trwa i wbrew pozorom ma się całkiem dobrze. W kolejnym poście spróbuję ukazać role jakie obaj panowie odegrali w zakończeniu I Wojny Światowej.
.

Po Bitwie Warszawskiej

O Bitwie Warszawskiej pisałem już wcześniej na stronie:http://legionypolskie.blogspot.com/2013/08/rocznica-cudu-nad-wisa.html#comment-formTeraz więc chciałbym poruszyć te mniej znane aspekty, np. w kwestii jeńców wojennych. To ważny temat, bo zawsze, gdy ze strony polskiej pada hasło "Katyń 1941", to Rosjanie natychmiast ripostują: "Obozy jenieckie w Strzałkowie, Dąbiu, Pikulicach i Wadowicach". Pod koniec 1919 r., gdy wojna polsko-bolszewicka dopiero się zaczynała, w w.wym. miejscowościach utworzono obozy jenieckie (zdjęcie "1023 a1")

dla żołnierzy sowieckich (ok. 7.000) i bliżej nieokreślonej ilości uchodźców z Rosji.


Obie grupy osadzonych przebywały w oddzielnych barakach, jednak fatalne warunki sanitarne, panujący wszędzie głód, a szczególnie szalejąca w Europie pandemia grypy spowodowały niezwykle wysoką śmiertelność wśród osadzonych. Strona polska ocenia, że w ciągu trzech lat w polskiej niewoli zmarło 16-18 tys. jeńców rosyjskich - 8 tys. w Strzałkowie, 2 tys. w Tucholi i 6-8 tys. w innych obozach. Według danych rosyjskich śmierć poniosło prawie 70 tys. osób. O szczegółach można poczytać np. na stronie:http://blogi.newsweek.pl/Tekst/polityka-polska/532299,Obozy-jenieckie-i-sytuacja-sowieckich-jencow-w-ii-rzeczpospolitej.htmli tutaj:http://wyborcza.pl/1,76842,7780167,straszny_los_sowieckich_jencow.html


To nie był jednak największy dramat jaki pod koniec 1920 r. świat ujrzał po opadnięciu "wojennego kurzu" na polach bitewnych. Niejako "u boku" Piłsudskiego do wojny z Rosją przystąpiła Ukraina pod wodzą młodego "Naczelnego Atamana Symeona Petlury". Ten niedoszły duchowny, dziennikarz, krytyk, i w sumie zdeklarowany humanista

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/07/Pilsudski-Petlura_1920_Kiev.jpg

przywiązywał szczególną wagę do regulacji i unormowania stosunków niezwykle zróżnicowanej społeczności ukraińskiej. W czasach wojennych nie znalazł zrozumienia ani u Polaków, ani u Piłsudskiego. 

     

Ukraina w konsekwencji rozbratu z Piłsudskim utraciła niepodległość na rzecz Rosji (co widać nawet dzisiaj), a skutki tego okazały się niezwykle tragiczne. Wielki, i niezwykle wyrafinowany plan Stalina walki z burżujami doprowadził do głodowej śmierci prawie 6 milionów Ukraińców, i masowej emigracji na Zachód. Petlura, zamordowany na emigracji w Paryżu, do dzisiaj budzi wiele kontrowersji zarówno co do identyfikacji morderców (podejrzewa się, że złapany działacz żydowski był agentem tajnych służb Rosji) jak i prowadzonej przez siebie polityki.   

W październiku 1920 r. rozpoczęły się i toczyły do marca 1921 r. pertraktacje związane z zawarciem traktatu ryskiego. O ile militarny sukces Polski nie podlegał dyskusji, to w politycznym stanowisku zaznaczyły się dwie opcje. Według Piłsudskiego miała to być federacja państw powstałych na obszarach zajmowanych przez Polskę przedrozbiorową, a więc obejmującą kraje bałtyckie, Białoruś i Ukrainę. Endecy pod wodzą Dmowskiego proponowali 

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8c/Liniadmowskiego.png

bardziej ugodową i stabilną (ich zdaniem) opcję "status quo", praktycznie ograniczającą się do terenów zajętych przez wojska polskie. 

Poniżej delegacja polska na rozmowy o zawieszeniu broni i zawarciu pokoju z Rosją Sowiecką 1920. Od lewej siedzą: Władysław Kiernik, płk Kuliński, Jan Dąbski, Stanisław Grabski, Leon Wasilewski. Stoją: Wichliński, Witold Kamieniecki, Norbert Barlicki, Adam Mieczkowski, Waszkiewicz. Źródło: Album Zjednoczenia, Warszawa 1934 / Wikipedia 

http://kresy24.pl/wp-content/uploads/2012/09/TraktatRyski-dyplomacja-wojna1920-historia.jpg

W tych warunkach delegacja polska (na zdjęciu wyżej) uzyskała status prawny na wiele lat hamujący wszelkie akcje niepodległościowe i w zasadzie zadowalający Rosję i zachodnią część Europy. 

.

Plany Bitwy Warszawskiej

Do miana autora planu Bitwy Warszawskiej kandydowało trzech bohaterów tamtych dni: Józef Piłsudski, Józef Haller

i Maxime Weygand. Jak to bywa jednak na wojnie zwycięstwo ma wielu ojców, a klęska jest sierotą. W cieniu wyżej wymienionych pozostał, całkiem niesłusznie, wybitny strateg gen. T. Rozwadowski. Jeżeli do tego dodać, że w ostatnich kilku latach odkryto dokumenty, z których wynika, że losy wojny mógł zmienić przypadek zdobycia sowieckiej radiostacji (opisałem to na stronie: http://anzai.blog.onet.pl/2010/08/13/pilsudski-wielkim-wodzem-byl/), to hipoteza o "cudzie nad Wisłą" wydaje się być bardzo uprawniona.


Jak było w rzeczywistości raczej już się nie dowiemy, bo i prawdy w tamtych czasach także nie znał nikt, a sam Józef Piłsudski w chwilach zadumy pytany o przyczyny określał to mianem "cudu nad Wisłą". Stąd też pojawiło się wiele wersji, ciekawym polecam np. jedną z nich:
http://rod.salon24.pl/287429,plan-bitwy-warszawskiej-czyli-jak-sie-zaklamuje-historie
a dla odmiany, np. tę:
http://dziennikzwiazkowy.com/publicystyka/to-polityczne-i-historyczne-bitwy-warszawskiej-z-1920-roku-oraz-jej-znaczenie-dla-losow-europy/


Bitwa Warszawska z reguły kojarzy się ze scenami batalistycznymi, atak, obrona, zmiana frontu, itp. Pomija się przy tym bardzo istotne podteksty. Otóż plany przeprowadzenia konfliktu militarnego pomiędzy Rosją Sowiecką a Polską istniały także na Wschodzie, a nawet na Zachodzie Europy. Już 1 sierpnia 1920 r. w Białymstoku utworzył się Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski pod przewodnictwem Feliksa Dzierżyńskiego i Józefa Marchlewskiego, który na ziemiach zajętych przez Sowietów ogłosił się prawowitym rządem polskim.

http://www.jpilsudski.org/images/stories/grafiki_w_artykulach/prawo/Konkordat-1925/konkordat-1925.jpg

Także Francja i Anglia wykazywały niejednorodną postawę wobec konfliktu Polsko-Sowieckiego. Rządy tych państw zasadniczo popierały Polskę widząc w niej nadzieję na zatrzymanie "komunistycznej zarazy" wdzierającej się ze wschodu, jednak odmiennego zdania byli robotnicy, którzy w nowej idei komunizmu upatrywali polepszenia swojego losu, a odrodzoną Polskę (czyli niechcianego bękarta Europy) traktowali jako istotne zagrożenie dla swojego bytu.    

Warto w tym miejscu postawić sobie pytanie: Czy to tylko przypadkowa zbieżność, że nie widząc możliwości innego zakończenia bezsensownej I Wojny Światowej w 1917 r. pociągiem ze Szwajcarii do Rosji przewieziono Lenina, a w rok później pociągiem z Niemiec do Warszawy w ten sam sposób dostarczono Piłsudskiego? To, jak i inne fakty historyczne (o których będę pisał nieco później) wydają się potwierdzać ponad stuletnią hipotezę o traktowaniu Polski jako bezpiecznego poligonu pomiędzy "Wschodem i Zachodem Europy". 

    

Jeżeli, w tym kontekście, istniały jakieś realne plany Bitwy Warszawskiej to powinny one obejmować i przewidywać także różne zwroty w prowadzonej wojnie polsko-bolszewickiej. Mimo tego nie wiadomo dlaczego Piłsudski pomiędzy 12 a 14 sierpnia złożył na ręce Witosa swoją dymisję ze stanowiska Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego, a następnie wyjechał na teren bitwy. Nie wiadomo też dlaczego Piłsudski dwukrotnie mając możliwość dobicia Armii Czerwonej (opóźniony manewr oskrzydlający nad Wieprzem, oraz sukcesy w bitwie "nadniemeńskiej") odstąpił od tego zamiaru? 

Te pytania obecnie, jak echo powracają po ponad stu latach, i niebezpiecznie nawiązują do przeszłości. I nie jest to chyba przypadek, że obecne partie dominujące na politycznym rynku Polski także prezentują swoją prorosyjskość i prozachodniość. Jak widać, to mimo tego, że znaleźliśmy się w nowym bloku militarnym, nasza sytuacja nie zmieniła się. W konflikcie z Rosją jest tak jak przed ponad stu laty, czyli obojętność i zimne wyrachowanie ze strony naszych sprzymierzeńców, i bezsensowne potrząsanie szabelką w kierunku Rosji. 

. 

Granice w ogniu

Chociaż pod koniec października 1918 r. działania wojenne zaczęły ustawać, to jeszcze długo trwały spory i konflikty militarne na kilkunastu najważniejszych przygranicznych obszarach. Walczył każdy z każdym. Odradzająca się Rzeczpospolita prowadziła akcje zbrojne na wszystkich trzech frontach. Nadal jednak ważyły się losy nie tylko granic przyszłej Polski, ale i jej charakteru. Z tajnych porozumień pomiędzy Rosją (później ZSRR) i Francją wynikało, że największe szanse miała propozycja utworzenia przedwojennego Królestwa Polskiego uzależnionego w jakimś stopniu od Rosji radzieckiej.







http://www.drugarzeczpospolita.republika.pl/niepodleglosc.html



Oficjalnie te stanowiska koalicjantów nie miały większego poparcia ponieważ Rosja radziecka nie była dopuszczona do udziału w Konferencji Pokojowej. O szczegółach pisałem na stronie:
http://legionypolskie.blogspot.com/2014/01/dyplomacja-ii-rp-cz-3.html#comment-form
Intensywne działania dyplomatyczne, poparte lokalnymi akcjami zbrojnymi, głównie w stylu pospolitego ruszenia, powodowały, że kwestia powstania państwa polskiego nadal pozostawała otwarta. Praktycznie tylko zachodnia granica Polski wydawała się być stała, co wynikało z wcześniejszych umów zatwierdzonych przez Piłsudskiego.


Jednak spontaniczny protest, jaki wybuchł po przybyciu do Poznania Ignacego Paderewskiego, zmienił bieg historii w tym rejonie. Powstanie Wielkopolskie (powstańcy niżej na zdjęciu "0753 a1")

było typowym powstaniem narodowym, chociaż rozgrywanym głównie na terenie Wielkopolski. Praktycznie do dzisiaj trwają spory na temat niejasnego stanowiska Piłsudskiego, którego w kwestii granic zachodnich wiązała zawarta umowa z Niemcami.  

Na wschodzie i południu Polski nadal trwały zacięte walki przygraniczne. Jednak konflikt przygraniczny z Czechami militarnie nie miał większego znaczenia dla ogólnego potencjału polskich sił zbrojnych, ponieważ angażował głównie lokalne ugrupowania militarne. Mimo tego Śląsk Cieszyński odegrał swoją rolę zarówno przed I, jak i II Wojną Światową. Walki ustały dopiero w lutym 1919 r. pod naporem Ententy. 

http://pl.wikipedia.org/wiki/Polsko-czechos%C5%82owackie_konflikty_graniczne

Stosunkowo najmniej militarnych działań powojennych toczyło się na obszarze Prus Wschodnich. Wynikało to głównie z faktu, iż tereny te były słabo zagospodarowane i uprzemysłowione, a poza tym teren Kłajpedy przejęła pod nadzór Liga Narodów.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Prusy_Wschodnie

W tym miejscu muszę się przyznać do niecnego postępku. Otóż historia jeżeli już się powtarza to robi to złowrogo rechocząc. Zwlekałem z napisaniem tego postu, bo obecne wydarzenia na Ukrainie jako żywo przypominają te sprzed prawie 100 lat. Kilka tygodni temu także dumnie wkroczyliśmy (co prawda na czele delegacji unijnej) do Kijowa, grożąc opornym śmiercią, i także - po wybuchu wojny domowej na Ukrainie - już mniej chlubnie zmuszeni zostaliśmy do wycofania się. To prawda, że do związków z Ukrainą rościły i nadal roszczą sobie prawa zarówno Rosja, jak i Polska. Ale obecnie to my, w imię poszanowania powojennych granic, powinniśmy ustąpić. 
Nasuwa się też taka refleksja: W 1919 r. Polskę w konflikcie z Rosją popierały Niemcy, a po cichu przeciwna była Francja. Dzisiaj jest jakby podobnie ... Czy już słychać rechot?

Wracamy jednak do 1919 r. 3 maja "zdobyto" Kijów wjeżdżając do miasta ... tramwajem, zdjęcie poniżej. Jednak już po miesiącu wojska polskie zostały zmuszone do odwrotu. Armia Czerwona natarła ze wszystkich stron. Bitwa na śmierć i życie stała się nieunikniona.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Wyprawa_kijowska_(1920)

Jedno z niewielu zdjęć "0754 a1"

przedstawia stryja (pierwszy z prawej) szkolącego ochotników do obrony Kijowa (lub Warszawy, trudno ustalić, bo na odwrocie  jest tylko data czerwiec 1920 r.). I tak zaczęła się Wielka Bitwa Warszawska.  

.

Przed Bitwą Warszawską - tajemnice stryja

Jak pisałem wcześniej:
http://legionypolskie.blogspot.com/2013/12/rauty-bale-kobiety-i-dyplomacja-ii-rp.html#comment-form
stryj pod koniec 1918 r. przebywał w szpitalu polowym, potem u rodziny w Warszawie, aż wreszcie na kilka miesięcy osiadł w Łodzi u swojego brata Stanisława. Tak przynajmniej wynikało z listów jakie pisał do swojej rodziny. Toteż ze zdziwieniem w archiwach znalazłem zdjęcie "0116 a1"

z opisem na odwrocie "Lwów, Luty 1919 r.". Wynika z tego, że stryj (połowa twarzy z lewej strony na dole) dla uspokojenia pisał do rodziny listy, że przebywa w Łodzi, a w rzeczywistości włączył się do obrony Lwowa.

Na kolejnym zdjęciu "0117 a1" 

stryj stoi za chorążym trzymającym chorągwię pułku. Z opisu wynika, że jest to sztab obrońców Lwowa. 

Dopiero ze znanego mi wcześniej zdjęcia "0118 a2" (stryj siedzi trzeci od prawej)

zorientowałem się, że stryj najprawdopodobniej wykonywał w okolicach województwa Stanisławowskiego tajną misję szkolenia rekrutów. 

Potwierdzało to kolejne zdjęcie "121 a1" 

z jakichś uroczystości lokalnych. Tak prawdopodobnie rozpoczęła się służba stryja w tajnych misjach wywiadu.   

Poczet Marszałków a sprawa Polska

Niewątpliwie największym bohaterem zmagań podczas I Wojny Światowej był Marszałek Francji Ferdynand Foch.

Jego zdecydowane działania w bitwach pod Marną zdecydowały o losach wojny na froncie zachodnim. Jeszcze jako generał zostaje w 1917 r. koordynatorem, a po kilku miesiącach Naczelnym Dowódcą Sił Sprzymierzonych.

Niejako u boku Focha zaczął wyrastać generał Henri Philippe Petain.

po wojnie mianowany marszałkiem Francji, przyszły szef marionetkowego rządu Vichy.


Zwycięzców się nie sądzi, ale pokonanych już tak. I tylko z tego powodu najsławniejszy z wielkich marszałków I Wojny Światowej Paul von Hindenburg

pomimo druzgocących zwycięstw jakie odnosił na froncie wschodnim, musiał usunąć się w cień. 1 listopada 1914 r., a więc już na początku wojny, za zwycięstwa odnoszone na froncie wschodnim zostaje mianowany marszałkiem (Generalfeldmarschall, późniejszy Prezydent Rzeszy).


Rozpadające się mocarstwa Rosji i Austro-Węgier nie miały okazji wykazać się wielkimi geniuszami myśli wojskowej. Być może dlatego stały się wielkimi przegranymi. Teoretycznie 11 listopada 1918 r. zakończyła się I Wojna Światowa, nie zakończyły się jednak spory graniczne pomiędzy państwami uczestniczącymi w tej wojnie. Spory te trwały właściwie cały czas - do II Wojny Światowej, którą uznano jako dogrywkę pierwszej - i rozstrzygane były w różny sposób, zarówno przy stołach obrad, jak i z bronią w ręku. To powodowało, że aktywność dyplomatyczna, jak i szpiegowska w latach 1918-1919 osiągnęła szczyty ówczesnych możliwości.


Wysłannicy rządów, a jeszcze częściej dowódców armii, przemierzali wzdłuż i wszerz Europę szukając sojuszników, i próbując dogadać się z przeciwnikami. Trudno nie zauważyć, że rozmowy z marszałkami armii naszych najbliższych sąsiadów były kluczowymi rozstrzygnięciami, rządy bowiem zmieniały się jak rękawiczki, a "towarzysze broni" do których wkrótce dołączył także marszałek Piłsudski pozostawali przez wiele lat na stanowiskach Naczelnych dowódców Sił Zbrojnych, obejmując w międzyczasie także najwyższe urzędy w państwie.


W tym samym czasie stryj Julian po wielu miesiącach ciężkiej choroby zaczął uczestniczyć w życiu publicznym. Nie wiedząc komu zawdzięcza szybki awans i odzyskanie stopnia oficerskiego (zdjęcie "983 a1")

przeniósł się na stałe do Łodzi.
(P.S Zdjęcie pochodzi z okresu nieco późniejszego - na co wskazują odznaczenia nadawane po Bitwie Warszawskiej. Niestety w archiwach nie zachowały się mundurowe zdjęcia z okresu rekonwalescencji stryja.)


Na zdjęciu "669 a1"

stryj z przyszłą żoną Eugenią na swoim - pustym jeszcze - nowo zakupionym placu w Łodzi. Już niedługo, bo po Bitwie Warszawskiej zamieszkają tutaj oboje.  

.

Pojedynki Generałów przyszłej Polski

Do tej pory przedstawiłem dwie sylwetki sławnych generałów, t.j. gen. Rydza Śmigłego, i gen. Hallera, czas więc na przedstawienie pozostałych postaci, i omówienie ich roli w tworzeniu niepodległej Polski. Niewątpliwie najważniejszym z nich był gen. Rozwadowski.  
Jego spór z Piłsudskim, który nie zgadzał się na tworzenie armii z poboru, miał długie korzenie i ciekawą historię, do której może uda się wrócić. W okresie negocjacji prowadzonych w Paryżu decyzja tego wybitnego dowódcy, uznającego zwierzchność Piłsudskiego, stała się przełomowym argumentem w konstruowaniu układu pokojowego. Zanim jednak do tego doszło gen. Rozwadowski pod koniec I Wojny Światowej w październiku 1918 r. powołał gen. Sikorskiego - nawiązującego stosunki z Radą Regencyjną - na Szefa Sztabu Wojska Polskiego.


Powołanie Sikorskiego

pogłębiło konflikt jaki od 1916 r. zarysował się pomiędzy bryg. Piłsudskim i gen. Sikorskim. Piłsudski miał plany daleko wybiegające poza lokalne układy z jednym, czy nawet dwoma zaborcami, zaś Sikorski wyznawał linię ugody z koalicją Austro-Węgier i Niemiec. Przekazanie  władzy przez Radę Regencyjną Piłsudskiemu postawiło w dwuznacznej sytuacji gen. Sikorskiego. Rozpoczęły się gorączkowe pertraktacje z Dmowskim urzędującym wówczas w Paryżu. Ale nawet taktyczne stanowisko gen, Hallera, wstrzymującego się od "wychodzenia przed szereg", nie zmieniło sytuacji.


Za Piłsudskim przemawiały wielkie zmiany idące ze Wschodu. Wprawdzie nowa władza komunistyczna nieufnie przyglądała się poczynaniom Piłsudskiego, ale za przyszłym naczelnym wodzem armii polskiej opowiadały się zgrupowania wojskowe gen. Szeptyckiego,dowodzącego legionistami na froncie rosyjskim, i przede wszystkim lewicowe środowiska Petersburga kojarzące go nadal z rewolucją 1905 r. Szeptycki

to niezwykle barwna postać. Do października 1916 r. dowódca III Brygady Legionów Polskich. W grudniu 1916 r. na czele legionistów wkracza do Warszawy. Od października 1918 r. dowódca Polnische Wehrmacht. 4 listopada 1918 r. przejmuje dowództwo nad Wojskiem Polskim zgrupowanym na obszarze CK i byłej Galicji, a Rada Regencyjna mianuje go inspektorem generalnym broni. 16 listopada Piłsudski powołuje go na szefa Sztabu Generalnego, gdzie zastępuje gen. Rozwadowskiego. Ta wzmożona aktywność w obrębie najwyższego dowództwa przybliża wagę spraw rozgrywanych dosłownie "z godziny na godzinę".

"Ostatnim" ze znaczących generałów ówczesnej Polski był najbliższy Piłsudskiemu gen. Sosnkowski,

który już od przełomu lat 1904-1905 był aktywnym członkiem PPS. Towarzysz wspólnej niedoli został aresztowany razem z Piłsudskim i osadzony w Magdeburgu. Po przybyciu z Piłsudskim do Warszawy 16 listopada 1918 r. Sosnkowski został mianowany dowódcą Okręgu Generalnego "Warszawa", gdzie w kilka miesięcy później rozpoczął karierę polityczną na stanowisku wiceministra Spraw Wojskowych.


Przybliżając sylwetki generałów, którzy odegrali znaczące role w przyszłości powstającej niepodległej Polski, trudno nie odnieść się do dzisiejszej sytuacji. Ówczesna Polska, odradzająca się z trzech zaborów, była podzielona pod każdym względem, religijnie, kulturowo, politycznie i przede wszystkim militarnie. Każdy z wymienionych generałów mógł sięgnąć po władzę, ale żaden z nich nie zrobił tego pierwszy. Pomimo istniejących różnic, dla dobra Polski, potrafili się porozumieć.

Zapewne mieli pełną świadomość tego, że o wolność przyjdzie im jeszcze długo walczyć na wszystkich frontach.


Gdy jednak zabrakło tego najważniejszego (Piłsudski po zamachu majowym z 1926 r. odsunął się z życia publicznego) po 1933 r. odżyły stare animozje. I tak właśnie powstały frakcje polityczne przekładające się także na podziały w późniejszych, a także obecnych siłach zbrojnych. Może więc tu znajdziemy odpowiedź na pytanie dlaczego Armia Krajowa, Armia Ludowa, i Gwardia Ludowa, to już nie dla wszystkich to samo Wojsko Polskie? O tym jednak dowiemy się w kolejnych odcinkach.